در مقابل، برخی ممکن است مثل شرکت سگا تصمیم بگیرند تا واسط‏های خود را به صورت سرّتجاری حفظ کنند. حفظ واسط‏ها ‌به این شکل، نه‏تنها موجب می‏ شود تولیدکننده‏ی پلت‏فرم، بر برنامه های پدیدآمده (توسط خود یا لیسانس‏گیرنده‏ها) برای پلت‏فرم کنترل داشته باشد، بلکه توانایی جلوگیری از توسعه‏ برنامه های مشابه را برای پلت‏فرم‏های رقیب نیز دارد. ‌بنابرین‏ تنها تولیدکننده‏ی پلت‏فرم و لیسانس‏گیرندگان وی می ‏توانند به توسعه‏ برنامه‏ یا نرم‏افزار برای آن پلت‏فرم بپردازند. مضافا اینکه تولیدکننده‏ی پلت‏فرم می‏تواند با درج شرط عدم رقابت در قرارداد لیسانس خود، لیسانس‏گیرنده را از توسعه‏ برنامه یا نرم‏افزار برای سایر تولیدکنندگان پلت‏فرم بازدارد. شرکت سگا با بهره گرفتن از همین استراتژی، ضمن حفظ سرّ تجاری و مالکیت انحصاری خود، علیه کسانی که بدون قرارداد لیسانس (مثل شرکت آکولید) برای پلت‏فرم وی، برنامه ساختند اقامه دعوا کرد. وی همچنین لیسانس‏گیرنده‏های خود را از تولید برنامه‏ی مشابه برای دیگران منع کرد. هدف اصلی این شرکت جلوگیری از توسعه‏ برنامه برای پلت‏فرم‏هایش نبوده بلکه هدف وی، حفظ انحصار در بازار از طریق اعطای لیسانس و توسعه‏ برنامه ها تحت لیسانس خود بوده است. اما همان‌ طور که انتشار و افشای واسط‏ها اقتضای ریسک داشت، حفظ آن ها به صورت سرّ نیز ریسک اقتصادی خواهد داشت. از یک سو محدودیت موردنظر تولیدکننده‏ی پلت‏فرم که پدیدآورندگان نرم‏افزارها را از توسعه‏ نرم‏افزار برای سایر تولیدکنندگان منع می ‏کند، احتمال عدم تمایل آن ها به دریافت لیسانس را نیز افزایش می‏ دهد. از سوی دیگر تنوع پایین‏تر برنامه های توسعه‏یافته برای این پلت‏فرم جذابیت آن را برای مشتریان کاهش می‏ دهد.^[۱۰۸] حتی اگر این پلت‏فرم، ابتدائا” در نتیجه‏ انحصار و تازگی، موفق باشد، یک پلت‏فرم غیر سازگار با برنامه های جدید و متنوع، در بلندمدت منجر به زیان‏آوری می‏ شود بویژه وقتی سایر شرکت ها پلت‏فرم‏های جدید و سازگار وارد بازار کنند همان‌ طور که شرکت سگا نیز در بلندمدت همزمان با عرضه‏ و استقبال از سکوهای پلی‏ستیشن و ایکس باکس، از عرصه‏ی تولید پلت‏فرم (کنسول) بازی خارج و به تولید بازی (برنامه ها) برای سایر پلت‏فرم‏های بازی روی آورد.

البته در این موارد نمی‏توان یک تحلیل اقتصادی و نتیجه‏ قطعی را ارائه کرد زیرا در مقابلِ مثال فوق، سیستم‏عامل ویندوز مایکروسافت توانسته با تولید یک سکوی استاندارد برای اجرای برنامه ها روی کامپیوتر خانگی، برای سال‏های متمادی انحصار خود را حفظ کند.

حال با بهره گرفتن از این مقدمه، ارزیابی آثار اقتصادی جواز مهندسی معکوس با هدف دستیابی به کد برنامه های واسط‏ و به‏منظور تحصیل سازگاری، آسانتر شده است.

همانند صنایع تولیدی سنتی، به‎‏منظور ارزیابی آثار اقتصادی و رفاه اجتماعی جواز مهندسی معکوسِ نرم‏افزارها، هزینه‏ ها و منافع این جواز را از سه جنبه بررسی می‏ کنیم. این سه جنبه عبارتند از هزینه‏ ها و منافع تولیدکننده‏ی پلت‏فرم (که ممکن است برنامه‏ هایی را نیز برای پلت‏فرم خود توسعه دهد)، پدیدآورنده‏ی برنامه ها و در نهایت جامعه. با این تفاوت که مباحث اقتصادی برهم‏عمل‏پذیری از پیچیدگی بیشتری برخوردار است زیرا درست است که هدف در مهندسی معکوس به‏منظور تحصیل سازگاری، توسعه‏ نرم‏افزار یا برنامه‏ی مشابه نیست اما ممکن است منجر به توسعه‏ نرم‏افزار یا برنامه‏ی سازگاری شود که نهایتاً رقیب بوده و ممکن است موقعیت محصول اولیه در بازار را به خطر اندازد.

الف) هزینه‏ ها و منافع جواز مهندسی معکوس برای تولیدکننده‏ی پلت‏فرم^[۱۰۹]

در شرایط جواز مهندسی معکوس، در نگاه نخست به نظر می‏رسد که انگیزه برای تولید پلت‏فرم و اتخاذ استراتژی حفظ واسط‏ها به صورت سرّتجاری کاهش می‏یابد. در مقابل، در صورتی که استفاده از اطلاعات ناشی از مهندسی معکوس به‏منظور تحصیل سازگاری غیرمجاز بوده و یا به علت پیچیده بودن واسط‏ها، پلت‏فرم به طور طبیعی از مهندسی معکوس مصون بماند، حفظ واسط‏ها به صورت سرّ تجاری، مؤثر و کارآمد خواهد بود و تولیدکننده‏ی پلت‏فرم انگیزه‏ی بسیار بالایی برای تولید پلت‏فرم و توسعه‏ نرم‏افزارهای اختصاصی خواهد داشت.^[۱۱۰]

اما با کمی تأمل درمی‏یابیم که با جواز مهندسی معکوس، نظر به افزایش تنوع برنامه ها و نرم‏افزارهای سازگار با پلت‏فرم و در نتیجه افزایش قابلیت‏های آن، مشتریان پلت‏فرم افزایش یافته و انگیزه‏ی تولید پلت‏فرم بیشتر می‏ شود. اما با توجه به اینکه غالبا تولیدکننده‏ی پلت‏فرم، خود به توسعه‏ برنامه‏ هایی برای آن نیز می‏ پردازد و یا با بهره گرفتن از لیسانس، توسعه‏ نرم‏افزارها را تحت کنترل دارد، ایراد کاهش انگیزه برای تولید پلت‏فرم، وارد و موجه است. زیرا تولیدکننده‏ی پلت‏فرم ‌به این نتیجه می‏رسد که توسعه‏ برنامه و نرم‏افزارهای سازگار با چندین پلت‏فرم سودآوری بیشتری نسبت به تولید پلت‏فرم خواهد داشت. اما در اینجا نیز همانند صنایع تولیدی سنتی، زمان‏بر و پرهزینه بودن مهندسی معکوس، تولیدکننده را از زیان مصون نگه می‏دارد. «زمان انتظار» که پیش از این به آن اشاره شد در عرصه‏ی نرم‏افزارها و برنامه‏نویسی اگرچه به دلیل در دسترس بودن دانش فنی موجود در آن ها، ظاهراً کوتاه‏تر است، در واقع به علت ماهیت انتزاعی و پیچیده‏ی نرم‏افزارها طولانی و مستلزم برخورداری از دانش عمیق است. زمان انتظار به پدیدآورنده‏ی برنامه های اصلی، زمان کافی را برای سودآوری و کسب شهرت می‏ دهد. وی همچنین می‌تواند با اعطای لیسانس به دیگران دالان ورود به بازار را برای پدیدآورنده‏ی برنامه ها طولانی تر و تلاش‏های وی را پرهزینه‏تر کند. ایراد قابل تصور، امکان عدم تمایل به دریافت لیسانس با وجود جواز مهندسی معکوس است. در پاسخ با یک تحلیل اقتصادی می‏توان ‌به این نتیجه رسید که لیسانس‏گیرنده انگیزه‏ی کافی برای تحصیل لیسانس را دارد زیرا اولا لیسانس‏گیرنده در شرایط مساعدتری برای چانه‏زنی، کاهش حق امتیاز و کسب امتیازاتی نظیر امکان توسعه‏ نرم‏افزار برای سایر پلت‏فرم‏ها است، ثانیاً می‏تواند با سرعت بیشتری نسبت به تحلیلگر مهندسی معکوس به بازار وارد شده و در شهرت اولیه سهیم شود. همچنین بهره‏برداری از روش اعطای لیسانس با شرایط پیش‏گفته، هزینه‏ های تولیدکننده و پدیدآورنده‏ی اولیه را به منظور استفاده از حفاظت‏های فنی که مهندسی معکوس را دشوار می‏ سازد، کاهش یا از بین می‏برد.

ب) هزینه‏ ها و منافع جواز مهندسی معکوس برای پدیدآورنده‏ی برنامه‏ی سازگار

جواز مهندسی معکوس، انگیزه‏ی توسعه‏ نرم‏افزار یا برنامه‏ی سازگار را برای پدیدآورندگان مستقل افزایش می‏ دهد. حتی این انگیزه برای لیسانس‏گیرندگان نیز بیشتر می‏ شود زیرا قدرت چانه‏زنی آن ها را افزایش می‏ دهد. به علاوه این پدیدآورندگان می ‏توانند از این شرایط برای توسعه‏ نرم‏افزار یا برنامه‏ای بهره ببرند که قابلیت نصب بر روی چندین پلت‏فرم یا سازگاری با برنامه ها‏ی دیگر را داشته باشند. جواز مهندسی معکوس به معنی صرف هزینه و زمان برای آن نیز هست که قطعا مسبوق به تأمل و ارزیابی منافع و هزینه‏ های آن توسط پدیدآورنده‏ی برنامه‏ی سازگار است.

ج) هزینه‏ ها و منافع جواز مهندسی معکوس برای جامعه